«Πολυδιάστατη» εμπλοκή σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς

Μία μέρα πριν η κυβέρνηση βάλει και επισήμως, χτες, στις Βρυξέλλες την τζίφρα της στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, στο υπουργικό συμβούλιο ο Αλ. Τσίπρας «διαφήμισε» για πολλοστή φορά την «πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική» της κυβέρνησης για λογαριασμό του κεφαλαίου, με την οποία, όπως είπε, «αναβαθμίζεται ο ενεργειακός, παραγωγικός, διαμετακομιστικός και γεωπολιτικός ρόλος της χώρας μας».

Πραγματικά, ο συνδυασμός των δύο παραπάνω γεγονότων δεν θα μπορούσε να είναι πιο χαρακτηριστικός: Επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα ότι ο στόχος της «γεωπολιτικής αναβάθμισης» της ελληνικής αστικής τάξης - μέσω της περιβόητης μετατροπής της χώρας σε «χώρα-γέφυρα» και «χώρα-κόμβο για τις εξελίξεις στην κρίσιμη και εύθραυστη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου», όπως είπε ο Τσίπρας στην ομιλία του - περνάει μέσα από τη βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και τους επικίνδυνους ανταγωνισμούς τους με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα.

***

Ακόμα και μια ματιά σε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της «πολυδιάστατης και ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι ενδεικτική:

-- Στην ίδια Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, όπου προσυπέγραψε μαζί με Τουρκία και Γερμανία το αίτημα για την ενεργό στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, η κυβέρνηση προσυπέγραψε μια σειρά από στρατιωτικές κινήσεις έντασης της κόντρας της λυκοσυμμαχίας με τη Ρωσία, σε όλο το τόξο από την Ανατολική Ευρώπη μέχρι τα σύνορα Τουρκίας - Συρίας. Μεταξύ άλλων στην ατζέντα της Συνόδου ήταν η ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, η προώθηση οχημάτων μάχης και εφοδίων στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία, καθώς και η αποστολή αεροπλάνων εναέριας επιτήρησης AWΑCS στη Συρία, για να αντιμετωπιστούν οι «παραβιάσεις του εναέριου χώρου του ΝΑΤΟ από ρωσικά μαχητικά» και η «ανατροπή της στρατηγικής ισορροπίας» από την ενίσχυση της ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή, όπως υποστήριξε ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ.

-- Η ίδια η ενεργός στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, εκτός από την υπόθεση της συνδιαχείρισής του υπό ΝΑΤΟικό καπέλο, εξυπηρετεί παράλληλα αυτήν ακριβώς την επικίνδυνη συγκέντρωση δυνάμεων της λυκοσυμμαχίας σε όλο αυτό το τόξο, στην κόντρα της κατά κύριο λόγο με τη Ρωσία. Πρόσφατο είναι - για να γίνει κατανοητό για ποια περιοχή μιλάμε - το χαρακτηριστικό επεισόδιο ανάμεσα σε ρωσικό πολεμικό πλοίο και τουρκικό αλιευτικό στα διεθνή ύδατα πολύ κοντά στη Λήμνο...

-- Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο συνεχίζει, αλλά αναβαθμίζει ακόμα παραπέρα τη στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ, με το γνωστό ρόλο που αυτό παίζει στην περιοχή, με το συνεχιζόμενο έγκλημά του σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού, αλλά και τη συνολικότερη στάση του κατά των λαών της περιοχής (από τα κατεχόμενα υψίπεδα του Γκολάν, μέχρι τις επεμβάσεις στο Λίβανο, το ρόλο του στη Συρία κ.ο.κ.)... Με πληροφορίες, μάλιστα, να αναφέρουν ότι η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία εκπαιδεύεται στα ρωσικά αντιαεροπορικά πυραυλικά συστήματα «S-300» που διαθέτει η Ελλάδα προκειμένου να αντιμετωπίσει τα αντίστοιχα του Ιράν. Ενώ πάντα ως στρατηγικός εταίρος του Ισραήλ, η κυβέρνηση όχι μόνο κάνει «γαργάρα» πλέον το ζήτημα της ισραηλινής κατοχής στην Παλαιστίνη, αλλά φροντίζει να υπερασπίζεται αναλόγως τον «εταίρο» της στα διαβούλια της ΕΕ.

-- Σε αυτό το φόντο, ο Αλ. Τσίπρας καμαρώνει γιατί τη μία βδομάδα δηλώνει «στρατηγικός εταίρος» του Ισραήλ και την επόμενη βδομάδα «στρατηγικός εταίρος» του Ιράν, πάντα βέβαια ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, όταν οι λαοί της ευρύτερης περιοχής μόνο πικρή πείρα έχουν από τέτοιου είδους «παιχνίδια» σε διαφορετικά και ανταγωνιστικά ταμπλό...

-- Συνεχίζοντας την πολιτική των προκατόχων της, η κυβέρνηση επιχειρεί να εμβαθύνει τα «τρίγωνα συνεργασίας» Ελλάδας - Κύπρου με Ισραήλ και Αίγυπτο, επιδιώκοντας να αυξήσει το κομμάτι της πίτας για την ελληνική αστική τάξη από τον πλούτο της ευρύτερης περιοχής, πότε «ανεβάζοντας» και πότε «κατεβάζοντας» τις κόντρες με την τουρκική αστική τάξη, που έχει φυσικά αντίστοιχες επιδιώξεις. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις των υπουργών Αμυνας Ελλάδας και Ισραήλ, στις 26/1, ότι η Τουρκία υποστηρίζει την τρομοκρατία, η αντίδραση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ την επόμενη μέρα, το κατέβασμα των τόνων από τον Αλ. Τσίπρα τη μεθεπόμενη και τελικά... το ελληνο-τουρκικό αίτημα εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο που κατατέθηκε και εγκρίθηκε στη χτεσινή ΝΑΤΟική Σύνοδο στις Βρυξέλλες!

-- Ταυτόχρονα, την ώρα που υπό τις έντονες πιέσεις ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων προχωρούν οι διαπραγματεύσεις για μια «λύση» του Κυπριακού, στη βάση ενός νέου διχοτομικού σχεδίου, τύπου «σχεδίου Ανάν», ο Αλ. Τσίπρας στην προχτεσινή ομιλία του ισχυρίστηκε ότι «έχει ανοίξει ξανά παράθυρο ελπίδας»...

-- Στα Βαλκάνια, η κυβέρνηση προχωρά σε κινήσεις «ντε φάκτο αναγνώρισης» του Κοσσόβου - του μορφώματος δηλαδή που δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα της ΝΑΤΟικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης εναντίον της Γιουγκοσλαβίας το 1999 - μεταξύ άλλων εκφράζοντας δημόσια «την ελληνική στήριξη στις προσπάθειες του Κοσσόβου να ενταχθεί σε διεθνείς οργανισμούς», κάνοντας μάλιστα ειδική αναφορά στην «τεχνογνωσία» της Ελλάδας ως μέλους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ...

-- Τέλος - «last but not least» που λένε οι Αγγλοσάξονες - γνωστές είναι οι αλλεπάλληλες προσφορές της ελληνικής κυβέρνησης για δημιουργία νέων ΝΑΤΟικών βάσεων και ενίσχυση όσων υπάρχουν ήδη, η συμμετοχή ελληνικών ενόπλων δυνάμεων σε ιμπεριαλιστικές αποστολές εκτός συνόρων, η συμφωνία της κυβέρνησης στην ενεργοποίηση της «ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής» - και στρατιωτικής - της ΕΕ, στο όνομα της «τρομοκρατίας» κ.ο.κ...

***

Οι αλλεπάλληλες αναφορές της κυβέρνησης στην «πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική» σε ένα «περιβάλλον αστάθειας» κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι: Παρέχουν διαβεβαιώσεις στο κεφάλαιο ότι δίνουν τα ρέστα τους για να μη χάσει θέσεις στους διεθνείς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και - στο βαθμό που το επιτρέπει η «βαρύτητά» του σε αυτούς - να πετύχει κιόλας την αναβάθμισή του.

Μόνο που, όπως αποδεικνύεται και από όλα τα παραπάνω, η πολιτική αυτή μόνο νέους κινδύνους συνεπάγεται για το λαό. Επιβεβαιώνεται έμπρακτα ότι η ενίσχυση της λαϊκής επαγρύπνησης και πάλης ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, όπως ενάντια στην εμπλοκή της χώρας σε αυτά, αποτελεί μονόδρομο!

Ριζοσπάστης 12/2/2016

Η κατάσταση στην Προσχολική Αγωγή και η θέση του ΠΑΜΕ

Η κατάσταση στην Προσχολική Αγωγή και η θέση του ΠΑΜΕ

Έχει αξία να τοποθετηθούμε ευθύς εξαρχής για το ζήτημα της Προσχολικής Αγωγής παίρνοντας υπ’ όψιν τις πραγματικές ανάγκες των παιδιών αυτής της ηλικίας. Για να το διατυπώσουμε αυτό, θα δανειστούμε τα λόγια ενός μεγάλου Σοβιετικού παιδαγωγού, του Σουχομλίνσκι, όπου θήτευσε κοντά στα παιδιά και μας βεβαιώνει ότι «η παιδική ηλικία, η σπουδαιότερη περίοδος της ανθρώπινης ζωής, δεν είναι προετοιμασία για τη μελλοντική ζωή, είναι πραγματική, φωτεινή, πρωτότυπη, ανεπανάληπτη ζωή. Και απ’ το πώς πέρασε την παιδική ηλικία, απ’ το ποιος το κρατούσε από το χέρι στα παιδικά χρόνια, από το τι μπήκε στο μυαλό και στην καρδιά του απ’ το περιβάλλον, απ’ αυτό εξαρτάται σε αποφασιστικό βαθμό, τι άνθρωπος θα γίνει το σημερινό παιδάκι».

Συναισθανόμαστε το μέγεθος της ευθύνης που μας αναλογεί, ως παιδαγωγοί της προσχολικής ηλικίας, καθετί για το οποίο παλεύουμε έχει στο επίκεντρό του αυτές ακριβώς τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού.

Οι βάσεις, λοιπόν, για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου, σε όλα τα επίπεδα (κοινωνικό, συναισθηματικό, βουλητικό, νοητικό κ.τ.λ.), μπαίνουν από τη στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος. Καθ’ όλη τη διάρκεια της προσχολικής ηλικίας η εξέλιξη του παιδιού είναι αλματώδης. Ορμητικά περνούν τα χρόνια της παιδικής ηλικίας, αλλά σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα συντελούνται οι καταπληκτικότερες μεταμορφώσεις, που δύσκολα μπορεί να τις συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Το παιδί, το πιο ανίσχυρο πλάσμα του κόσμου, που δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσει μόνο του τις πιο απλές ανάγκες του, μετατρέπεται σε σκεφτόμενο άνθρωπο, που μπορεί να ανακαλύψει τους νόμους κίνησης των πλανητών, της κοινωνίας.

Ο ρόλος της προσχολικής ηλικίας είναι καθοριστικός και συνίσταται στη αφομοίωση ορισμένων γενικών ανθρώπινων γνώσεων και ικανοτήτων και ψυχικών ιδιοτήτων, που είναι απαραίτητες για τη ζωή και την κοινωνία. Τέτοιες ικανότητες αφορούν στην κατάκτηση του λόγου, στην ανάπτυξη της ικανότητας προσανατολισμού και κατάκτησης του χώρου και του χρόνου, των ανθρώπινων μορφών αντίληψης, νόησης και φαντασίας, την πρωταρχική επαφή με έργα τέχνης, τη διαμόρφωση αμοιβαίων σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους και την κοινωνικοποίηση του. Τέλος σε αυτό το χρόνο συντελείται η ποιοτική προετοιμασία και η δημιουργία προϋποθέσεων για την ένταξη του παιδιού στην σχολική τάξη και την επιτυχή του μαθησιακή πορεία.

Για τις παιδαγωγούς που υπηρετούν την εκπαίδευση με γνώμονα τις ανάγκες των παιδιών αυτό το μεγαλειώδες έργο πρέπει να εκπληρώνει η Προσχολική Αγωγή.

Η κατάσταση της Προσχολικής Αγωγής στην Ελλάδα

Δυστυχώς, τα νούμερα που αποτυπώνουν την κρατική παρέμβαση στον τομέα αυτό δείχνουν την εικόνα της υποβάθμισης, της λειψής παρέμβασης και του αποκλεισμού χιλιάδων παιδιών από το αυτονόητο δικαίωμα και την ανάγκη να εντάσσονται από νωρίς σε δομές Προσχολικής Αγωγής. Θέλοντας να το δούμε συνολικά για τα παιδιά αυτής της ηλικίας, μόλις το 15-20% των παιδιών κάτω των τριών χρόνων πηγαίνει σε κάποια προσχολική δομή. Από τα τρία χρόνια το ποσοστό αυξάνεται, αλλά αγγίζει την καθολικότητα μόνο στο τελευταίο έτος της νηπιακής ηλικίας που και πάλι υπάρχουν παιδιά που μένουν απέξω. Ακόμα και για τα προνήπια, ένα σημαντικό ποσοστό, περίπου 25%, δε φοιτά ούτε σε νηπιαγωγείο ούτε  σε παιδικό σταθμό. Και τα ποσοστά αυτά αφορούν το σύνολο των δομών, δημόσιων και ιδιωτικών.

Σε αυτό το ελλιπέστατο δίκτυο δομών, έρχεται να προστεθεί η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας και η εντατικοποίηση των συνθηκών. Για τις παιδαγωγούς στις μικρές ηλικίες η εργασιακή σχέση λάστιχο τείνει να γίνει καθεστώς. Για τις παιδαγωγούς που εργάζονται στα νηπιαγωγεία έχει δρομολογηθεί αυτή η κατεύθυνση καθώς οι διορισμοί είναι μηδενικοί, δεν προβλέπονται στον άμεσο σχεδιασμό της κυβέρνησης και εάν συνυπολογίσουμε τις δεσμεύσεις, του 3ου μνημονίου που ψήφισαν, για εξορθολογισμό και μείωση του κόστους, φαίνεται ότι η αδιοριστία θα συνεχιστεί. Η δουλειά της αναπλήρωσης θα γενικευτεί, χωρίς να αποκλείουμε και περαιτέρω ελαστικοποίηση με άλλες μορφές (ήδη το επιχείρησαν από πέρυσι, που προσπάθησαν να βάλουν 5μηνίτες νηπιαγωγούς, αλλά το σταμάτησαν κάτω από την κατακραυγή που ξεσήκωσε). Άλλωστε, οι αναπληρώτριες συναδέλφισσες είναι πιο συμφέρουσες, με ελάχιστα δικαιώματα, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του δημοσιονομικού πλαισίου, όπως ακριβώς έχει οριστεί από κυβέρνηση, ΕΕ – ΔΝΤ και κεφάλαιο.

Ταυτόχρονα, μέσα σε αυτές τις συνθήκες τα τμήματα είναι πολυάριθμα, σε όλο το φάσμα της προσχολικής ηλικίας. Σε ηλικίες μάλιστα που η κοινωνικοποίηση, η ομαλή προσαρμογή, η κατάλληλη παιδαγωγική παρέμβαση προϋποθέτει τα ολιγάριθμα τμήματα για να μπορέσει η παιδαγωγός να αφουγκραστεί τις ατομικές ανάγκες, τη δυναμική που συνθέτει η ομάδα, και να μπορέσει να υλοποιήσει το γενικό σχεδιασμό.

Επιπλέον, το παιδαγωγικό έργο αναστέλλεται καθημερινά, καθώς πλέον έχουν πολλαπλασιαστεί οι περιπτώσεις των παιδιών που χρήζουν ειδικής παιδαγωγικής στήριξης. Οι  δομές πρώιμης διάγνωσης και παρέμβασης είναι ελάχιστες, και για τα ΚΕΔΔΥ η αναμονή είναι μεγάλη. Ακόμα και όταν βγει κάποια γνωμάτευση είναι ελάχιστες οι δομές της ειδικής εκπαίδευσης, όπως τα ειδικά νηπιαγωγεία, τα τμήματα ένταξης, για να ενταχθούν τα παιδιά κ.τ.λ. Ενώ η παράλληλη στήριξη φτάνει στα νηπιαγωγεία με μεγάλη καθυστέρηση και  δεν καλύπτονται ούτε οι μισές από τις «βεβαιωμένες» ανάγκες.

 Αγωνιούμε, με αυτή την κατάσταση, γιατί είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι όσο πιο πρώιμα, έγκαιρα και επιστημονικά γίνει η «ειδική» παρέμβαση τόσο καλύτερα είναι και τα αποτελέσματα για το κάθε παιδί. Καθημερινά, λοιπόν αντιμετωπίζουμε το φαινόμενο, μη τυπικά αναπτυσσόμενα παιδιά, να καταδικάζονται, και να οδηγούνται στο περιθώριο εφόσον δεν έχουν και την  κατάλληλη στήριξη. Και το τραγικό είναι ότι η επιστήμη έχει δώσει απαντήσεις, το μορφωμένο δυναμικό των επιστημόνων υπάρχει, τα τεχνικά υποστηρίγματα για κινητικές ή άλλου είδους αναπηρίες έχουν εξελιχθεί αλλά δυστυχώς η απόκτηση τους είναι πολυτέλεια για την συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών. Είναι προνόμιο των λίγων που μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος τους. Και αυτό είναι αποτέλεσμα μιας οικονομίας που δεν αντέχει τις ανάγκες μας και τις θεωρεί κόστος.

Δίπλα σε όλα αυτά αντιμετωπίζουμε την υποβάθμιση σε λειτουργίες πολύ σημαντικές που αφορούν την ίδια την παιδαγωγική παρέμβαση και τον σχεδιασμό της, όπως η σίτιση και ο ύπνος των  παιδιών. Αναγκαίες λειτουργίες για την ισόρροπη ανάπτυξη του παιδιού. Στα μικρότερα παιδιά αυτά εν μέρει καλύπτονται, για τα μεγαλύτερα παιδιά όμως από τη μια το ζήτημα της σίτισης αφορά αποκλειστικά την οικογένεια, ενώ ο ύπνος γίνεται με άθλιο τρόπο σε ράντζα, διαδρόμους, στρώματα εκστρατείας κ.τ.λ. Σε μια ηλικία που αυτές οι πλευρές επηρεάζουν και την ανάπτυξη των παιδιών.

Επιπλέον, οι αύλειοι χώροι δεν ανταποκρίνονται στις σωματικές αναπτυξιακές ανάγκες των παιδιών. Για παράδειγμα πόσα νηπιαγωγεία έχουν μεγάλους αύλειους χώρους, με όργανα παιχνιδιού (ισορροπίας, ενδυνάμωσης, σκαρφαλώματος, κ.τ.λ. ); Κανένα ίσως; Πόσα έχουν τη δυνατότητα να φτιάξουν τον κήπο τους βάζοντας κηπευτικά, λουλούδια και να τα φροντίζουν τα παιδιά; Και αυτές οι λειτουργίες δεν είναι δευτερεύουσες, καθώς η ισόρροπη σωματική ανάπτυξη επηρεάζει όλες τους υπόλοιπους τομείς συναισθηματικό, νοητικό κ.τ.λ.

Τέλος, σε σχέση με το περιεχόμενο παρέμβασης στην προσχολική ηλικία, μας προβληματίζει το γεγονός ότι έχει καταντήσει το νηπιαγωγείο «προθάλαμος» του δημοτικού σχολείου. Φυσικά, είναι κατανοητό και ξεκάθαρο ότι κάθε προηγούμενο στάδιο προετοιμάζει το επόμενο και αυτή η λειτουργία ισχύει και για το εκπαιδευτικό σύστημα. Αν, όμως, αναλογιστούμε ότι η στρατηγική Ε.Ε. και ΟΟΣΑ  έχει περιορίσει την εκπαίδευση στη στενή, ληξιπρόθεσμη, χρηστική διαδικασία των δεξιοτήτων, όπως είναι η γραφή, η ανάγνωση, η αρίθμηση, η χρήση υπολογιστών, η εκμάθηση ξένης γλώσσας, επιδιώκει, μέσα από ένα στρατηγικό σχεδιασμό, αυτό το πνεύμα να διατρέχει και το νηπιαγωγείο.

Επιδιώκουν και υποτάσσουν τη λειτουργία του νηπιαγωγείου σε μια λογική προετοιμασίας του παιδιού να ανταποκριθεί σε αυτό το μαθησιακό πλαίσιο, με αυτούς τους στόχους. Γι’ αυτό άλλωστε το αναλυτικό μας πρόγραμμα κατά κύριο λόγο ασχολείται με τον «αυθόρμητο» εγγραμματισμό των νηπίων. Τώρα πόσο «αυθόρμητος» είναι για τα νήπια μόνο εμείς οι νηπιαγωγοί μπορούμε να το βεβαιώσουμε. Υπάρχει ξεχωριστό κεφάλαιο για τη χρήση υπολογιστών από τα ίδια τα παιδιά!!! Και είναι ανησυχητικές οι συζητήσεις για τη εκμάθηση ξένης γλώσσας στο νηπιαγωγείο πάντα με «παιγνιώδη» τρόπο. Δεξιότητες που αποτελούν στρατηγική στόχευση του κεφαλαίου, θέλοντας να προετοιμάσει την αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, αλλά είναι μακριά από τις ανάγκες των παιδιών (αναπτυξιακές, συναισθηματικές, κοινωνικές ακόμα και σωματικές).

Σε όλο αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο παρέμβασης στο περιεχόμενο της Προσχολικής Αγωγής ο ρόλος της νηπιαγωγού υποβιβάζεται, μέσα από τα αναλυτικά προγράμματα, σε αυτόν του παρατηρητή, διαμεσολαβητή. Περιορίζεται στο να παρακολουθεί και να καταγράφει, αλλά δεν οργανώνει, δε σχεδιάζει, παρακολουθώντας πάντα την ομάδα και τις ανάγκες της, αναιρώντας έτσι τον καθοριστικό ρόλο που πρέπει να έχει συνολικά στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού και αυτό δεν αφορά στενά και μόνο τη μαθησιακή διαδικασία.

 Και αναρωτιόμαστε σαν παιδαγωγοί της προσχολικής ηλικίας: το ζήτημα της αλληλουχίας των γνώσεων, της εξέλιξης από μια απλή προς μια σύνθετη έννοια σε κάθε τομέα, είτε αφορά τα μαθηματικά, είτε αφορά της φυσικές επιστήμες και τα πειράματα, θα μας το θέσουν τα παιδιά για να το σχεδιάσουμε; Και εν τέλει εάν τα παιδιά και η πείρα τους καθορίζει το περιεχόμενο της παρέμβασης, όπως πολλές φορές αναφέρεται στο αναλυτικό πρόγραμμα, αυτό από μόνο του δεν είναι αναπαραγωγή της ταξικής κοινωνικής σφραγίδας που φέρει το παιδί μέσα στην τάξη; Η απάντηση είναι απλή, το εκπαιδευτικό σύστημα, από το κατώτατο σκαλί, μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση, υπηρετεί την ταξική αναπαραγωγή, όχι μόνο μέσα από τη δομή του, την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία του, αλλά και από το περιεχόμενό του. Αυτή είναι η κατ’ επίφαση «παιδοκεντρική» αντίληψη του αναλυτικού προγράμματος, που εμείς θα τη λέγαμε σωστότερα «ταξικοκεντρική».

Η κατάσταση της Προσχολικής Αγωγής στην Ε.Ε. – καθρέπτης της ταξικότητας του ζητήματος

Είναι ελληνικό φαινόμενο, κακής διαχείρισης και άστοχου σχεδιασμού, αυτή η εικόνα της Προσχολικής Αγωγής; Μάλλον όχι.

Αυτό μπορούν να μας το επιβεβαιώσουν τα ίδια τα στοιχεία που δίνει η έκθεση του Δικτύου Ευρυδίκη του 2013 για την Προσχολική Αγωγή σε επίπεδο ΕΕ των 28. Η βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο! Έτσι, σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία, από τα 32.000.000 παιδιά προσχολικής ηλικίας (0 – 6 ετών) το 25%, δηλαδή το 1 στα 4, ζουν στο όριο της φτώχιας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Μάλιστα, για την Ελλάδα, την Κροατία, την Ιταλία, την Ουγγαρία και την Αγγλία το ποσοστό ξεπερνά το 30%. Το 11,2% των οικογενειών, με παιδιά σε αυτή την ηλικία, δεν έχει ούτε έναν εργαζόμενο.

Για την κατάσταση στην Προσχολική Αγωγή να πούμε κατ’ αρχάς ότι μόνο σε 5 από τις 28 χώρες αναγνωρίζεται το δικαίωμα να εγγραφούν σε κάποιο Κέντρο Προσχολικής Αγωγής, από τη μικρή τους ηλικία, όμως δεν παρέχεται δωρεάν και οι γονείς πληρώνουν μέχρι και την υποχρεωτική εκπαίδευση. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αναγνωρίζεται ως υποχρεωτικό το ένα έτος, πριν από την είσοδό τους στο σχολείο και συνήθως αυτό το έτος παρέχεται και δωρεάν. Το ποσοστό συμμετοχής των παιδιών κάτω των τριών χρόνων, με βάση το μέσο όρο, είναι στο 15%, μετά τα τρία χρόνια φτάνει το 50%, ανεβαίνει τα δύο τελευταία χρόνια και προσεγγίζει την καθολικότητα στο τελευταίο έτος. Φυσικά, ακόμα και σε αυτά τα χαμηλά ποσοστά συνυπάρχει ο ιδιωτικός τομέας με το δημόσιο. Μάλιστα για τις ηλικίες κάτω των τριών χρόνων, κυριαρχεί ο ιδιωτικός τομέας, όπως είναι στην Αγγλία και την Ιρλανδία. Σύμφωνα, πάντως με τα στοιχεία της EUROSTAT, συνολικά στο μέσο όρο, οι γονείς πληρώνουν το 14.4% του κόστους της παρεχόμενης Προσχολικής Αγωγής, για όλες τις ηλικίες. Στη Δανία το ποσοστό αγγίζει το 25% και σε Γερμανία, Ισπανία, Κύπρο, Αυστρία, Πολωνία, Σλοβενία, και Ισλανδία είναι πάνω από το 20% των λειτουργικών εξόδων.

Είναι στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ταξικότητα αυτής της πολιτικής, την ενιαία στρατηγική τους στόχευση, παρά τις διαφοροποιήσεις που υπάρχουν στα εθνικά συστήματα. Αυτή η ταξικότητα αφορά τον αποκλεισμό εκατομμυρίων παιδιών από την Προσχολική Αγωγή, είτε επειδή το δίκτυο των δημόσιων δομών είναι περιορισμένο είτε επειδή ο γιγαντωμένος ιδιωτικός τομέας είναι απαγορευτικός και πολυδάπανος για ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζομένων, των λαϊκών οικογενειών.

Από την άλλη, η αγωνία της ΕΕ για την επέκταση της Προσχολικής Αγωγής αφορά σε δύο επίπεδα. Πρώτα απ’ όλα αφορά την αποδέσμευση της γυναίκας – μητέρας από την ευθύνη του μεγαλώματος των παιδιών και την ένταξή της στην παραγωγή, για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκμετάλλευσή της. Και από την άλλη τους ενδιαφέρει η όσο το δυνατόν καλύτερη προετοιμασία του εργατικού δυναμικού, από την προσχολική ηλικία ακόμα. Εκτιμάνε και οι ίδιοι ότι όσο πιο νωρίς ξεκινάει η εκμάθηση δεξιοτήτων, ο εγγραμματισμός, τόσο καλύτερα θα είναι τα αποτελέσματα για τους δικούς τους στόχους φυσικά.

Η πρότασή μας για την Προσχολική Αγωγή

Καταλήγοντας, βάζοντας ως μέτρο τις ανάγκες των παιδιών της προσχολικής ηλικίας, μπορούμε να πούμε τα εξής: η καθιέρωση δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής αποτελεί ένα ελάχιστο άμεσο βήμα. Προχωρώντας σε μια προοπτική τρίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής. Με την  ίδρυση καινούργιων νηπιαγωγείων για να καλύψουν τις ανάγκες που υπάρχουν , και τη μόνιμη πρόσληψη εκπαιδευτικών.

Υπερασπιζόμαστε τον αυτοτελή ρόλο του νηπιαγωγείου που δεν είναι αυτός της στενής και στείρας εκπαίδευσης αλλά της διαπαιδαγώγησης. Είναι κατηγορηματική η αντίθεσή μας στην κατεύθυνση να γίνει το νηπιαγωγείο «προθάλαμος» του δημοτικού σχολείου  και να υποτάσσεται στη λογική της γρήγορης και από νωρίς παροχής δεξιοτήτων.

 Η μάθηση, αλλά και ευρύτερα η διαπαιδαγώγηση, πρέπει να υποτάσσεται σε εκείνη τη δραστηριότητα που τραβάει την ανάπτυξη προς τα εμπρός και για την προσχολική ηλικία κυρίαρχη δραστηριότητα είναι το παιχνίδι στην πιο εξελιγμένη μορφή του, το θεματικό παιχνίδι, που κάθε άλλο παρά χαζολόγημα είναι.

Σε αυτή τη δυναμική διαδικασία ο ρόλος της νηπιαγωγού είναι καθοριστικός, αναντικατάστατος. Έχοντας τη βαθύτερη γνώση των αναπτυξιακών αναγκών των παιδιών σε αυτή την ηλικία, αλλά και των στόχων που τίθενται για το «τράβηγμα» της ανάπτυξης προς τα μπρος, αφουγκράζεται τη δυναμική της ομάδας, σχεδιάζει και υλοποιεί. Αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι δυναμική αλλά δεν είναι «τυφλή», παίρνει υπόψη της τις ανάγκες των παιδιών και τα ενδιαφέροντά τους, αλλά ταυτόχρονα είναι και συνειδητά στοχευμένη και δεν υλοποιείται τυχαία. Η παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας είναι η υλική δύναμη και ο φορέας της κοινωνικής πείρας και γνώσης, μέσα στην τάξη. Αυτή την πείρα και γνώση, που είναι κοινωνικό και ιστορικό προϊόν, οφείλει να την κοινωνήσει με τα παιδιά προσχολικής ηλικίας.

Ο ρόλος του νηπιαγωγείου είναι η διαπαιδαγώγηση, που στηρίζεται στην αυτενέργεια, την έκφραση του παιδιού, το οποίο με την κατάλληλη οργανωμένη και στοχευμένη παρέμβαση της νηπιαγωγού ανακαλύπτει τον κόσμο, αναπτύσσει τις αισθησιοκινητικές και τις ψυχοσωματικές ικανότητες, αναγνωρίζει τις κοινωνικές σχέσεις και τα πρώτα σκιρτήματα κοινωνικής συνείδησης. Δε διδάσκεται τη γλώσσα με τους κανόνες και τις τεχνικές γραμματικής, αλλά πλουτίζει την επικοινωνιακή του ικανότητα μέσα από την συναναστροφή με τους συνομηλίκους και άλλους ανθρώπους. Δε «μαθαίνει» μαθηματικά, αποκτά όμως συνείδηση των σχέσεων των πραγμάτων σε μεγέθη, χρώματα, και άλλες ιδιότητες. Επιπλέον, βασικός ρόλος του νηπιαγωγείου είναι η καλλιέργεια σωστών προτύπων, αξιών .

Με αυτό το πνεύμα, έχοντας σαν κριτήριο τις ανάγκες των παιδιών της προσχολικής ηλικίας διεκδικούμε την ικανοποίηση αιτημάτων που αφορούν στην παραπέρα επέκταση της Προσχολικής Αγωγής, σε όλα τα επίπεδα, που αφορούν στο χρόνο, στις δομές και στην πρόσληψη προσωπικού, έχοντας όμως και βαθιά έγνοια και για το περιεχόμενο της παρεχόμενης Προσχολικής Αγωγής και πώς δουλεύουμε με τα παιδιά προσχολικής ηλικίας.

Πλαίσιο άμεσων διεκδικήσεων και αιτημάτων

·  Ενιαία, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, δίχρονη, με προοπτική την τρίχρονη, υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή για όλα τα παιδιά. Όχι στο «νηπιαγωγείο» της Ε.Ε., των επιχειρήσεων, της κινητικότητας εκπαιδευτικών-νηπίων. Να αποσυρθεί το νέο αναλυτικό πρόγραμμα του νηπιαγωγείου, είναι επικίνδυνο για την ομαλή ανάπτυξη και τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού.

·  Γενναίο πρόγραμμα ανάπτυξης των δομών του νηπιαγωγείο,  για να γίνει επιτέλους πράξη η δίχρονη υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή για όλα τα παιδιά. Μαζικοί διορισμοί μόνιμων νηπιαγωγών, 15 παιδιά ανά τμήμα. Δύο νηπιαγωγοί στα τμήματα που σήμερα έχουν 25 παιδιά.

·  Τμήματα ένταξης και ειδικά νηπιαγωγεία για όλα τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, που οι οικογένειες εξαναγκάζονται να τα κρατούν στο σπίτι ή πέφτουν θύματα των ΜΚΟ και της εκκλησίας. Η λειτουργία των ολοήμερων νηπιαγωγείων πρέπει να καλύπτει πρώτα και κύρια της ανάγκες του παιδιού, με πλήρη σίτιση όλων των παιδιών στο σχολείο, με μαγειρεία και τραπεζαρία, με διασφάλιση χώρων ξεκούρασης, με βοηθητικό προσωπικό, με υγιεινή διαμονή.

·  Καμία νηπιαγωγός να μη συνδράμει να περάσει η αξιολόγηση και η  αυτοαξιολόγηση. Καμία διαφοροποίηση στο νηπιαγωγείο και στο σχολείο.

·  Κατάργηση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Έξω οι επιχειρήσεις από τα νηπιαγωγεία. Χρηματοδότηση από τις σχολικές επιτροπές για τις λειτουργικές ανάγκες κι όχι από την τσέπη των γονιών. Τα κονδύλια του ΕΣΠΑ να αξιοποιηθούν για να στηρίξουν και να διευρύνουν τις μόνιμες δομές της Προσχολικής Αγωγής και όχι για την αποδόμησή της!

·  Πρόληψη υγείας, δωρεάν εμβολιασμοί για όλα τα παιδιά. Διασφάλιση δωρεάν δεκατιανού γεύματος για όλα τα παιδιά μέσα από τις δομές των δήμων με κρατική χρηματοδότηση.

·  Νομοθετική κατοχύρωση του ωραρίου της νηπιαγωγού. Καμία επέκταση.

·  Πλήρη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Καμία κινητικότητα – διαθεσιμότητα – απόλυση! Όλοι οι νηπιαγωγοί σε μόνιμη οργανική θέση. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων νηπιαγωγών αλλά και των υπόλοιπων εργαζομένων στα νηπιαγωγεία και σε όλη τη δημόσια εκπαίδευση.

Φλεβάρης 2016

Ενημέρωση από τη συνάντηση με τον Υπουργό Παιδείας των ΔΟΕ – ΟΛΜΕ – ΟΜ. ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ και των ΥΠΟ ΑΠΟΛΥΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στην Εκπαίδευση Ενηλίκων.

1.Στις 17/2/2016, πραγματοποιήθηκε στο Υπουργείο Παιδείας συγκέντρωση διαμαρτυρίας, από Συλλόγους Π.Ε. και ΕΛΜΕ, από τη ΔΟΕ, την ΟΛΜΕ, την ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΓΟΝΕΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ και εκπροσώπους των εργαζομένων στα προγράμματα Δια Βίου Μάθησης για ενηλίκους, που στην ουσία απολύονται στις 29 Φλεβάρη. Ο Υπ. Παιδείας κ. Φίλης στην συνάντηση που ακολούθησε ήταν πραγματικά αποκαλυπτικός.

Μας διαβεβαίωσε σε όλους τους τόνους για ένα πράγμα: Ότι η κυβέρνηση δεν κάνει βήμα πίσω από την υλοποίηση της αντιλαϊκής – αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, ότι δεν υπάρχει περιθώριο να υλοποιηθούν οι δίκαιες διεκδικήσεις εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών.   

2.Συγκεκριμένα ο Υπουργός Παιδείας:

Για τα κενά

·      Ισχυρίστηκε ότι τα εναπομείναντα 3000 κενά δε δημιουργούν πρόβλημα γιατί δεν είναι στην καρδιά(!!) του εκπαιδευτικού συστήματος! Στην ουσία είπε ότι δε θα καλυφθούν!!!

·      Επανέλαβε τα όσα είχε δηλώσει στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων και σε δελτία τύπου για τις χιλιάδες διδακτικές ώρες που δήθεν πλεονάζουν και είτε δε διατίθενται πουθενά είτε διατίθενται σε γραμματειακή υποστήριξη ή ενισχυτική διδασκαλία(στα Δημοτικά), υποστηρίζοντας ότι με αυτές θα καλύψει αρκετά από τα εναπομείναντα κενά, που να σημειωθεί ότι είναι πάνω από 3000, Φλεβάρη μήνα! Ανάλογη εγκύκλιο έχει στείλει ήδη.

·      Ταυτόχρονα μίλησε για πλασματικά κενά, κύρια στα ΕΠΑΛ προαναγγέλλοντας επι της ουσία μαζικό κλείσιμο των λεγόμενων ολιγομελών τμημάτων από Σεπτέμβρη. 

Για τις υποχρεωτικές μετακινήσεις

·      Επιβεβαίωσε ότι θα προχωρήσουν κανονικά οι υποχρεωτικές μετακινήσεις, μετακινώντας συναδέλφους στα πλαίσια της ίδιας διεύθυνσης αλλά και περιοχής ακόμα και για μία ώρα!

·      Αποκαλυπτικό για το πώς βλέπει η κυβέρνηση το ολοήμερο δημοτικό σχολείο είναι το παράδειγμα που είπε για τη Γ΄ Διεύθυνση Αθήνας, όπου λειτούργησαν 6 από τα 7 κλειστά ολοήμερα, όχι με προσλήψεις δασκάλων ή άλλων εκπαιδευτικών, αλλά με συμπληρώσεις μιας ή ολίγων ωρών από εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Δηλαδή το πρόγραμμα του κάθε σχολείου διαμορφώνεται με βάση ό,τι ώρες εκπαιδευτικών έχουμε διαθέσιμες! Άλλο πρόγραμμα το ένα σχολείο, άλλο το άλλο, παιδιά που μαθαίνουν άλλα στο ένα σχολείο κι άλλα στο άλλο. Μαθητές δημοτικού που διδάσκονται, με βάση παράδειγμα που αναφέρθηκε στη συνάντηση, τρίωρο μάθημα από τρεις διαφορετικούς καθηγητές! Αυτό είναι το "νέο" σχολείο!

Για την ενισχυτική διδασκαλία

·      Επιβεβαίωσε ότι η όποια ενισχυτική διδασκαλία γινόταν στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση θα κοπεί και οι εκπαιδευτικοί Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας θα τρέχουν να καλύψουν "τρύπες" από δω και από κει. Η ενισχυτική στα Γυμνάσια, αν όλα πάνε καλά, θα αρχίσει μετά από 15 μέρες (Μάρτη δηλαδή!) με αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου (!), ενώ η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη θα καταργηθεί για φέτος, άλλωστε το δήλωσε πρόσφατα και σε ερώτηση στη βουλή.

Για τα τμήματα ένταξης

·      Ο Υπ. Παιδείας υποστήριξε σθεναρά την τροπολογία για τα Τμήματα Ένταξης, υποστηρίζοντας ότι δεν τα διαλύει, κάνοντας δηλαδή το μαύρο άσπρο! Μάλιστα έκανε μάθημα στους εκπροσώπους των εκπαιδευτικών (!) για τα καλά (της διάλυσης των Τμημάτων Ένταξης και) της διάχυσης της δουλειάς του ειδικού παιδαγωγού από τμήμα σε τμήμα και από σχολείο σε σχολείο! Στην ουσία δήλωσε πιστός υποστηριχτής της στρατηγικής της ΕΕ και του ΟΟΣΑ για ένταξη των παιδιών με ειδικές ανάγκες στο δημόσιο σχολείο χωρίς όρους και προϋποθέσεις, που θα διαλύσει ειδικά και γενικά σχολεία, θα οδηγήσει σε περιθωριοποίηση πολλά παιδιά με ειδικές ανάγκες και θα φορτώσει το βάρος σε δασκάλους και γονείς που θα "τρέχουν και δε θα φτάνουν" αβοήθητοι, ενώ τα παιδιά αυτά δε θα εκπαιδευτούν ποτέ! Ταυτόχρονα θα μειωθούν οι διορισμοί στην ΕΑ με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους περιπλανώμενους για 15 χρόνια αδιόριστους συναδέλφους ΕΑ!

Για τους μόνιμους διορισμούς

·      Δήλωσε ότι έχει εκπονήσει η ηγεσία του Υπ. Παιδείας πολυσέλιδη μελέτη που μιλάει για 20.000 χιλιάδες διορισμούς στην εκπαίδευση (;;;), την επόμενη τριετία και μάλιστα θα είναι εμπροστοβαρείς!!! Αλήθεια ποιον εμπαίζει η κυβέρνηση και ο κ. Φίλης; Γιατί, αφού είχαν σκοπό να κάνουν διορισμούς, που το 3ο μνημόνιο αποκλείει στα πλαίσια του εξορθολογισμού της εκπαίδευσης και της προσαρμογής της στις βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ και ΟΟΣΑ, δεν προέβλεψαν ανάλογο κονδύλι στον κρατικό προϋπολογισμό; Μιλάει για μόνιμους διορισμούς και την ίδια στιγμή δεν έχει λύσει ούτε τον τρόπο πρόσληψης των αναπληρωτών την επόμενη χρονιά! Η κυβέρνηση για άλλη μια φορά προσπαθεί να εξαπατήσει τους χιλιάδες αδιόριστους συναδέλφους.

·      Δήλωσε ότι φέτος έχουν δικαίωμα συνταξιοδότησης λιγότεροι από 1000 εκπαιδευτικοί (!) βασιζόμενος φαίνεται στα νέα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και στα "πέναλτυ".

Για τις απολύσεις στα Κέντρα Δια Βίου Μάθησης

·         Στη συνάντηση συμμετείχαν και δύο εκπρόσωποι των 450 και πλέον στελεχών-εργαζομένων στα προγράμματα εκπαίδευσης ενηλίκων στα πλαίσια της Δια Βίου Μάθησης, που τελείωσαν και δεν έχουν εξασφαλιστεί κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό, για τη συνέχιση του προγράμματος, με αποτέλεσμα από 1η Μάρτη οι εργαζόμενοι αυτοί να μένουν άνεργοι! Ο Υπ. Παιδείας, αφού δήλωσε ότι ο ίδιος δε γνωρίζει το θέμα καλά, τελικά παραδέχτηκε ότι οι 450 αυτοί εργαζόμενοι θα μείνουν άνεργοι!

Επιπλέον ο Υπουργός

·      Ανήγγειλε την εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας με άλλη νομοθετική ρύθμιση, γιατί, όπως είπε, η παρούσα έχει παγώσει (ΠΔ 152...) και υποσχέθηκε για πολλοστή φορά ότι θα καταργηθεί.

·      Για την εγκύκλιο που έστειλε το υπουργείο Παιδείας κάνοντας την αντιμετώπιση της γρίπης στα σχολεία ατομική υπόθεση, ισχυρίστηκε ότι στάλθηκε ως οδηγίες (;) χωρίς φυσικά να δεσμευτεί για κανένα μέτρο στήριξης των σχολείων για τέτοια αντιμετώπιση.

3.Αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι η προτεραιότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ , όπως και των προηγούμενων κυβερνήσεων, δεν είναι η μόρφωση των παιδιών των λαϊκών οικογενειών αλλά η τήρηση κατά γράμμα των δεσμεύσεων απέναντι σε ΕΕ για να εξασφαλίσει φτηνό εργατικό δυναμικό για το κεφάλαιο.

Είναι πρόκληση η κυβέρνηση και το Υπουργείο που με τη πολιτική τους διογκώνουν τα προβλήματα στο χώρο της Εκπαίδευσης, να παρουσιάζουν την αγωνία των εκπαιδευτικών και το γονιών για το μέλλον των παιδιών μας σαν «προσπάθεια κάποιων που θεωρούν ότι μπορούν να φτιάξουν το πολιτικό κλίμα, να κάνουν σπέκουλα». Η κυβέρνηση, σε μια στιγμή που δυσκολεύεται στο πέρασμα της αντιλαϊκής  πολική της, επιλέγει το δρόμο της συκοφαντίας των εργαζομένων που αντιστέκονται, καλλιεργεί κλίμα «κοινωνικού αυτοματισμού».

Οι απαντήσεις της πολιτικής  ηγεσία του Υπ. Παιδείας αποδεικνύουν ένα πράγμα: Ότι τις επόμενες μέρες πρέπει να σημάνει ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ σε όλα τα σχολεία γιατί οι εξελίξεις που έρχονται είναι πολύ αρνητικές.

Μία γλώσσα καταλαβαίνουν αυτοί: Τη λαϊκή αντεπίθεση που τους έχει δυσκολέψει πολύ τελευταία. Και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να πάρουμε θέση σ' αυτό τον παλλαϊκό αγώνα. Ή αυτοί με τα μονοπώλια ή εμείς με ζωή με δικαιώματα! Ενδιάμεσος δρόμος δεν υπάρχει. Οι αγώνες του τελευταίου διαστήματος απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι ο λαός έχει τη δύναμη να καθυστερεί και να ακυρώνει αντιλαϊκούς σχεδιασμούς, να προσπερνά συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, που υποκλίνονται στους κοινωνικούς διαλόγους ενσωμάτωσης, και να προχωρά μπροστά.

Μπορούμε να τους σταματήσουμε και να επιβάλουμε εξελίξεις που θα επιτρέψουν σε μας και τα παιδιά μας να ζήσουμε με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας και τις μεγάλες δυνατότητες της εποχής μας! Όλοι στον αγώνα!

Κλιμακώνουμε με την οργάνωση της πάλης σε κάθε σωματείο, σε κάθε σχολείο, μαζί με γονείς και μαθητές. Με πολύμορφες αγωνιστικές πρωτοβουλίες. Τώρα είναι απαίτηση με βάση τις εξελίξεις αυτές, να πραγματοποιηθούν Γενικές Συνελεύσεις στα σωματεία, να ενημερωθούν οι συνάδελφοι να αποφασίσουμε όλοι μαζί πως θα συνεχίσουμε.

Απαντάμε με 48ωρη Πανελλαδική – Πανεργατική Απεργία εάν η κυβέρνηση τολμήσει να φέρει στη Βουλή το Νόμο Λαιμητόμο που τσακίζει την Κοινωνική Ασφάλιση.

Αθήνα, 18-2-2016