ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΗΣ Δ.Ο.Ε

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ

ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ

Συναδελφισσες ,συναδελφοι
Τα τελευταία 10-12 χρόνια όλο μας λένε ότι το σχολείο πρέπει να γίνει διαφορετικό. Ήδη έχουν επιχειρηθεί αλλαγές(αναλυτικά προγράμματα,βιβλία,σχολεία ΕΑΕΠ κ.α.),συνήθως κατευθυνόμενες από τον ΟΟΣΑ και την Ε.Ε. Εδώ όμως μπορούμε όλοι να κάνουμε μια διαπίστωση παρ' όλους τους εκσυγχρονισμούς  προγραμμάτων ,τη συσσωρευμένη γνώση την αλματώδη επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη, η κατάσταση όχι μόνο δεν βελτιώνεται ,αλλά υπάρχει η απαξίωση της γνώσης,το επίπεδο πέφτει και κυριαρχεί η ημιμάθεια. Είναι γεγονός ότι υπάρχει απογοήτευση στους εκπαιδευτικούς που κοπιάζουν ακόμη περισσότερο και δεν βλέπουν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους. Υπάρχει απογοήτευση στους γονείς που ενώ αναγκάζονται να κάνουν κι αυτοί το «δάσκαλο» στο σπίτι, το παιδί τους δεν αποκτά ολοκληρωμένη γνώση. Υπάρχει απογοήτευση στους ίδιους τους μαθητές που από νωρίς κολλάνε τη ρετσινιά του ότι «δεν παίρνουν τα γράμματα», αυξάνεται η σχολική διαρροή, γίνονται σε μικρή  ηλικία φτηνά εργατικά χέρια, βορά στα χέρια των μεγαλοξενοδόχων, των πολυεθνικών, του κεφαλαίου γενικότερα.

Εδώ, λοιπόν, τίθεται αυτονόητα ένα ερώτημα: γιατί βρίσκεται η εκπαίδευση σ’ αυτό το αδιέξοδο και πώς μπορεί αυτό να ξεπεραστεί;

Η απάντηση, συνάδελφοι, είναι εξίσου αυτονόητη, παρόλο που όλοι οι υπόλοιποι, εκτός από το ΠΑΜΕ, εσκεμμένα την αποφεύγουν. Το σημερινό σχολείο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα που επιτάσσουν κάθε φορά οι ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας. Το σχολείο είναι το μέσο με το οποίο διαμορφώνεται ο εργαζόμενος του αύριο, ο οποίος θα διαχειρίζεται πληροφορίες χωρίς επιστημονικό υπόβαθρο, χωρίς κριτική σκέψη και ολοκληρωμένη γνώση. Με λίγα λόγια κάνουν το κουμάντο τους από νωρίς, ζυγίζουν τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και προωθούν τις δήθεν καινοτομίες του ανοιχτού σχολείου, εννοούν ανοιχτό στις επιχειρήσεις, της σύνδεσης του σχολείου με την κοινωνία, εννοούν τη σύνδεση του σχολείου με την αγορά, τη μαθητεία δηλ την τσάμπα παιδική εργασία, και την αυτονομία της σχολικής μονάδας, η οποία θα λειτουργεί με βάση την οικονομική κατάσταση των γονιών και τη διάθεση των χορηγών, δηλαδή με βαθιά ταξικά κριτήρια.

Η απάντηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος στο σημερινό αστικό σχολείο είναι το ενιαίο 12χρονο σχολείο,αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν για όλα τα παιδιά .Η ειδοποιος διαφορά του σχολείου που οραματιζόμαστε είναι ότι η προτασή μας διαμορφώνεται με  βάση τις πραγματικές σύγχρονες λαικές ανάγκες και απαιτήσεις ,ξεπερνώντας  τους φραγμούς και τα δήθεν όρια που βάζουν το πολιτικό σύστημα και οι εκφραστές του στα πλαίσια του εφικτού. Πιο αναλυτικά:
Γιατί πρέπει το σχολείο να είναι ενιαίο ;Καταρχήν η μόρφωση είναι δικαίωμα που κατοχυρώνεται  πλήρως για όλους και όχι <<ευκαιρία>>δηλαδή ατομική ευθύνη ,που καθορίζεται από την οικονομική δυνατότητα της οικογένειας.Άλλωστε σε μια ταξική κοινωνία,το παιδί κουβαλά την αρνητική επίδραση των ταξικών ανισοτήτων από το σπίτι του.Άρα οι μαθητές δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία.Το ενιαίο σχολείο αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα ότι θα παρέχεται στο παιδί της λαϊκής οικογένειας στη Ρόδο ,αλλά και στην Αέξανδρούπολη ,στη  Σύμη αλλά και στην Αρκαδία,στο Περιστέρι και στην Πτολεμαίδα ένα σχολείο  με ενιαίο πρόγραμμα σύγχρονης γενικής Παιδείας για όλα τα παιδιά.Ένα σχολείο με υψηλό μορφωτικό επίπεδο στο οποίο η γνώση θα δίνεται με επιστημονικότητα,δηλαδή οι επιστήμες θα συνεργάζονται μεταξύ τους ώστε το κάθε παιδί να έχει τη γερή βάση για να αναπτύξει τις κλίσεις και τα ταλέντα του ,που αντικειμενικά υπάρχουν και θα διευρυνθούν μέσα από τη διδασκαλία προαιρετικών μαθημάτων με κρατικές δομές αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου.Στο ενιαίο 12χρονο η ολόπλευρη μόρφωση θα συνδιάζεται με το παιχνίδι ,τη  Φυσική Αγωγή και την Αισθητική Αγωγή,όχι σαν απασχόληση των παιδιών ,αλλά ενιαία , σε πλήρη αρμονία με τις ανάγκες της κάθε ηλικίας.Στόχος του είναι όχι η μάθηση αλλά  και η διαπαιδαγώγηση του νέου ανθρώπου  που θα κατανοεί τις νομοτέλειες της φύσης και την ιστορική-κοινωνική εξέλιξη.Στόχος του είναι ο νέος άνθρωπος να μάθει να σκέφτεται ,να είναι δραστήριος,να διεκδικεί δικαιώματα και να ελέγχει τη μοίρα του.Να διευκρινίσουμε ,βέβαια,ότι όχι μόνο δεν είμαστε αντίθετοι  στην εξατομικευμένη προσπάθεια κάθε εκπαιδευτικού να εντάξει έναν μαθητή στην εκπαιδευτική διαδικασια ,αλλά θεωρούμε ότι αυτό είναι θεμιτό και αναγκαίο.Και πραγματικά δεν έχουμε καταφέρει να κάνουμε πράξη το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των παιδιών στη μόρφωση , αν δεν έχουμε διασφαλίσει ενιαία ,αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν με ευθύνη του κράτους Ειδική Αγωγή.
 Στο σημερινό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα πάνω από 120.000 παιδιά με ειδικές ανάγκες μένουν έξω από αυτό.Η βασική αντίληψη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι όλα τα παιδιά με ειδικές ανάγκες να εντάσσονται στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης,σε όποια δομή έχει ανάγκη το καθένα ,είτε σε ειδικό σχολείο ,είτε σε γενικό σχολείο με τμήμα ένταξης ή παράλληλη στήριξη., Εξυπακούεται ότι πρέπει να υπάρχουνόλες εκείνες οι προυποθέσεις (έγκαιρη επιστημονική διάγνωση από ειδικευμένο προσωπικό ,μαζικοί μόνιμοι διορισμοί των αναγκαίων εργαζομένων ,μεταφορά ,αποκατάσταση και επαγγελματική εξασφάλιση για όλα τα ΑμΕΑ.) .Από το περιεχόμενο και τους στόχους του Ενιαίου 12χρονου αλλάζει και ο προσανατολισμός του ρόλου του ίδιου του εκπαιδευτικού. Ο εκπαιδευτικός του 12χρονου απέχει πολύ απ αυτό που εκφράζει ο όρος «επαγγελματίας εκπαιδευτικός» εννοώντας το δάσκαλο που υποτάσσεται αναντίρρητα στα καθήκοντα που του αναθέτει το αστικό σχολείο. Ο εκπαιδευτικός στο ενιαίο 12χρονο σχολείο καλείται να παίξει ουσιαστικό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση και ανύψωση του νέου ανθρώπου, πρέπει να είναι εφοδιασμένος κατάλληλα να μπορεί να ανταποκριθεί στο επιστημονικό, παιδαγωγικό του έργο.  Επίσης, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο όρος Ενιαίο περιλαμβάνει και ενιαίο τρόπο διοίκησης και λειτουργίας, ενιαίο επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής και εκπαιδευτικού προσωπικού με μόνιμη και σταθερή δουλειά. 
Φυσικά, του 12χρονου προηγείται υποχρεωτική δίχρονη Προσχολική Αγωγή με τις ανάλογες δομές και όχι εκπαίδευση όπως θέλουν να την υποβαθμίζουν σήμερα.Άλλο ένα βασικό χαρακτηριστικό του Ενιαίου 12χρονου είναι η κατάργηση των βαθμίδων της εκπαίδευσης (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο). Αυτές οι βαθμίδες  είναι αναχρονιστικές, εξυπηρετούσαν το διαχωρισμό βασικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης του δημοτικού από το γυμνάσιο. Είναι, επίσης, γνωστό και διαπιστωμένο από πολλές μελέτες και έρευνες πως στην αλλαγή της σχολικής βαθμίδας παρατηρείται και ο μεγαλύτερος αριθμός σχολικής διαρροής. Άρα με την ύπαρξη των βαθμίδων ουσιαστικά αναιρείται και η ίδια η συνέχεια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.   
 Γιατί η υποχρεωτική εκπαίδευση πρέπει να είναι δωδεκάχρονη;Γιατί , συνάδελφοι, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων αλλά και η αλματώδης εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας κάνουν αναγκαία την παραμονή των παιδιών στο σχολείο μέχρι τα 18 τους χρόνια. Σύμφωνα και με τις σύγχρονες επιστημονικές μελέτες τότε ολοκληρώνεται η ανάπτυξη των παιδιών και με εφόδιο την ολόπλευρη μόρφωση και διαπαιδαγώγηση στο 12χρονο σχολείο μπορούν να αποφασίσουν τι θα κάνουν στη ζωή τους, είτε αυτό αφορά εισαγωγή σε ΑΕΙ, είτε σε επαγγελματικές σχολές, είτε να βγαίνουν απευθείας στην παραγωγή.Συναδέλφισσες, συνάδελφοιΑυτή είναι με λίγα λόγια, στο σύντομο χρόνο που διαθέτουμε, η πρόταση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για το σχολείο που χρειάζονται τα παιδιά της σύγχρονης λαϊκής οικογένειας. Αυτό το σχολείο αντιπαραθέτουμε στην πολυσυζητημένη και πολυδιαφημισμένη αυτόνομη σχολική μονάδα που λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και προβάλλεται ως λύση και νεωτερισμός στην παιδεία. Αυτοί που δήθεν κόπτονται για «παιδαγωγική ελευθερία», κυρίως από το χώρο των οπορτουνιστών , αποκρύπτουν πως αυτός ο τύπος του σχολείου είναι επικίνδυνος και ουσιαστικά συμβαδίζει με τις αντιδραστικές αλλαγές που προωθεί ο ΟΟΣΑ και οδηγεί στην κατηγοριοποίηση – διαφοροποίηση των σχολικών μονάδων. Δεν είναι ούτε μοντέρνος ούτε καινούριος ο ταξικός διαχωρισμός των μαθητών μας. Τον βιώνουν από τα γεννοφάσκια τους και τον αναπαράγει το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα σε κάθε βήμα τους. Παραδείγματα υπάρχουν άπειρα. Μία μικρή  έρευνα στα εκπαιδευτικά συστήματα της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ αρκεί για να διαπιστώσουμε τις χαοτικές διαφορές του επιπέδου μόρφωσης από σχολείο σε σχολείο, το κλείσιμο των σχολείων στις λαϊκές φτωχικές συνοικίες, το λειτουργικό αναλφαβητισμό των μαθητών, τον εκπαιδευτικό - λάστιχο που περιπλανιέται με τον ατομικό του φάκελο προσόντων από σχολείο σε σχολείο. Όσο κι αν «χτυπιούνται» να μας πείσουν ότι μπορούν να δημιουργήσουν αταξικό σχολείο σε μία ταξική κοινωνία η πραγματικότητα αποδεικνύει το αντίθετο.
Γνωρίζουμε, συνάδελφοι, ότι για να υλοποιηθεί το ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο έτσι όπως το οραματιζόμαστε, πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές τόσο στην οικονομία όσο και στην κοινωνία και σαν ΠΑΜΕ παλεύουμε καθημερινά για αυτό. Σίγουρα ούτε η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ  αλλά ούτε και οι προηγούμενες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ  μπορούν και θέλουν να το υλοποιήσουν, γιατί δίνουν όρκο πίστης στο καπιταλιστικό σύστημα, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, εφαρμόζοντας απαρέγκλιτα μνημόνια, τσακίζοντας το λαό για να σώσουν το Κεφάλαιο απ’ την κρίση. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας σταματήσει από το να διεκδικούμε σήμερα αυτό που αξίζει σε μας και τα παιδιά μας. Ο συμβιβασμός και η μοιρολατρία που κυριαρχεί στην πλειοψηφία του συνδικαλιστικού κινήματος, όχι μόνο δεν έφερε στους εργαζόμενους καμία βελτίωση στη ζωή τους αλλά τους έσπρωξε πιο βαθιά στον πάτο του βαρελιού. Η πρότασή μας λοιπόν είναι πρόταση αγώνα και διεκδίκησης, πρόταση που μπορεί να βοηθήσει κάθε εκπαιδευτικό που μόνος του παλεύει στην τάξη. Για μας, φάρος για κάθε δάσκαλο είναι τα λόγια του Γληνού: «Δε μαθαίνουμε για να μαθαίνουμε, μαθαίνουμε  για να καλυτερεύσουμε τη ζωή μας και τον κόσμο.» 
Καραπάνου Ειρήνη 
Εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών Σύλλογος Ρόδου 

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ

 Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Κληθήκαμε από την Ομοσπονδία να καταθέσουμε τις προτάσεις μας σχετικά με το «σχολείο που βιώνουμε» το «σχολείο που οραματιζόμαστε».

Χρόνια τώρα οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, οι μαθητές έχουμε γίνει μάρτυρες πολλών εκσυγχρονιστικών, μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων που έχουν γίνει στην εκπαίδευση. Το ζήτημα είναι ότι όλες αυτές οι παρεμβάσεις δεν είναι ούτε αποσπασματικές, αλλά ούτε και χωρίς σχέδιο, όπως πολλοί υποκριτικά υποστηρίζουν θέλοντας να αποκρύψουν το αστικό- ταξικό χαρακτήρα του σχολείου.

Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η σημερινή «αριστερή» κυβέρνηση κινούνται στις κατευθυντήριες γραμμές του ΟΟΣΑ της Ε.Ε. των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων του κεφαλαίου. Τους κανόνες της εκπαίδευσης τους θέτουν οι καπιταλιστές εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα. Είναι άλλωστε απροκάλυπτη η παρέμβασή τους διά στόματος του προέδρου του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων: « η Παιδεία οφείλει να αγκαλιάζει την αριστεία, την καινοτομία, την αλλαγή. Οφείλει να εκπαιδεύει εκτός από επιστήμονες και καλούς τεχνίτες. Να συνδέει την πολλή και καλή έρευνα που γίνεται στα ελληνικά πανεπιστήμια με τις επιχειρήσεις και τις ανάγκες τους». Μεταφράζοντας δηλαδή: φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό βορά στους επιχειρηματίες.

Αυτή η στενή σχέση Οικονομίας- Σχολείου και οι στόχοι που βάζουν αυτοί που κατέχουν τον πλούτο απαντούν στα παρακάτω ερωτήματα.

·        Πώς γίνεται να έχουμε χιλιάδες κενά στα σχολεία κάθε χρόνο σε δασκάλους και καθηγητές από την αρχή μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς, να γίνονται συγχωνεύσεις τμημάτων και αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας των εκπαιδευτικών και την ίδια ώρα να υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες άνεργοι εκπαιδευτικοί;

·        Πώς γίνεται Έλληνες οικοδόμοι, τεχνίτες, επιστήμονες να χτίζουν αυτή τη στιγμή ουρανοξύστες από το Ντουμπάι ως την Αλγερία, να παράγονται «καινοτόμα» οικοδομικά και άλλα υλικά και στην Ελλάδα να έχουμε ακόμα σχολεία σε κοντέινερ, σχολεία χωρίς εργαστήρια (άλλα χωρίς αυλή) ενώ το 40% αυτών ούτε αντισεισμική- αντιπλημμυρική Θωράκιση;

·         Πώς γίνεται να  κόβονται δαπάνες για την παιδεία, υγεία και ταυτόχρονα να δίνονται εκατομμύρια σε εξοπλισμούς και στη συμμετοχή της Ελλάδας στα πλαίσια του ΝΑΤΟ;

Η αστική- καπιταλιστική κοινωνία και το αστικό σχολείο δεν θέλει και δεν μπορεί να αναπτύξει την πολύπλευρη προσωπικότητα του μαθητή, δεν θέλει και δεν μπορεί να εξασφαλίσει ολοκληρωμένη μόρφωση για όλους, δεν θέλει  να έχει ανθρώπους με κριτική σκέψη  αφού για αυτούς το σχολείο ως θεσμός είναι το εργαλείο που περνά την κυρίαρχη ιδεολογία των αρχών και των αξιών της αστικής εξουσίας.

Θέλει τη μόρφωση εμπόρευμα, το σχολείο κατηγοριοποιημένο, αυτοχρηματοδοτούμενο, με διευθυντή μάνατζερ, καινοτόμο, ανοιχτό στην κοινωνία, ευέλικτο με ελαστικές σχέσεις εργασίας εκπαιδευτικό προσωπικό αυτό που οι ταξικές δυνάμεις ονομάζουμε «νέο σχολείο».

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα παλεύει στην κατεύθυνση:

·        Να βάζει εμπόδια στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής, να γίνεται κατανοητό, από όλους, ότι και στην εκπαίδευση η ουσία του προβλήματος δεν είναι άλλη από τον αστικό- ταξικό χαρακτήρα της.

·        Να ανοίγει ο δρόμος για αλλαγές στην οικονομία και στην κοινωνία.

·        Να καταργηθεί κάθε είδους επιχειρηματικής δράσης σε όλους τους τομείς της εκπαίδευσης.

·        Αγωνίζεται για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο σύγχρονης γενικής παιδείας.

Μόνο έτσι θα παρέχονται οι δομές για την πολύπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου. Τέτοιο σχολείο οραματιζόμαστε που:

ü Θα στοχεύει τη μεθοδική και ισόρροπη καλλιέργεια όλων των πλευρών της προσωπικότητας, της νόησης, του συναισθήματος και της βούλησης

ü Θα ανταποκρίνεται στις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών των λαϊκών οικογενειών.

ü Θα βασίζεται στις μεγάλες δυνατότητες, επιστημονικές και τεχνολογικές, της εποχής μας.

ü Θα υπηρετεί μια κοινωνία που στο επίκεντρό της θα έχει τον ΑΝΘΡΩΠΟ και τις ανάγκες του.

                                                                                             Ευχαριστώ

Τάσος Γιουρούκογλου

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΡΟΔΟΥ  

Ρόδος 22 Μαρτίου 

2016

Το Νηπιαγωγείο που βιώνουμε, το Νηπιαγωγείο που διεκδικούμε.

Συναδέλφισσες - συνάδελφοι,    

Αν θέλουμε να ζήσουμε το Νηπιαγωγείο που οραματιζόμαστε πρέπει  να αντισταθούμε στους στόχους και την κατεύθυνση του Νηπιαγωγείου που βιώνουμε.

Το νέο πρόγραμμα σπουδών του Νηπιαγωγείου περιγράφει  ποιοι είναι αυτοί οι στόχοι οι οποίοι ορίζονται από τις κατευθύνσεις και τις προτεραιότητες του «Νέου Σχολείου» της Ε.Ε.

Μέσα από τα αναλυτικά προγράμματα  μπαίνουν στόχοι εκμάθησης γραφής, ανάγνωσης, χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών ακόμα γίνεται συζήτηση και για την εισαγωγή ξένης γλώσσας, οι λεγόμενες δεξιότητες, που κατακλύζουν το πνεύμα των αναλυτικών προγραμμάτων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Γίνεται, λοιπόν,  προσπάθεια σχολειοποίησης  του Νηπιαγωγείου.

Στο νέο αναλυτικό πρόγραμμα αναφέρεται επίσης ότι :«Τα άτομα … εναλλάσσουν συχνά χώρους εργασίας και τόπους διαμονής» και «Το  νηπιαγωγείο καλείται να καλλιεργήσει  τις κοινωνικές ικανότητες, που θα βοηθήσουν τα παιδιά μελλοντικά να γίνουν ενεργοί  πολίτες και να λειτουργούν ευέλικτα στα διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα που θα βρεθούν κατά τη διάρκεια της ζωής τους». Δηλαδή ήδη από την τρυφερή νηπιακή ηλικία προκαθορίζουν και θεωρούν ως κάτι δεδομένο το αβέβαιο εργασιακό μέλλον των νέων ανθρώπων. Οι κατευθύνσεις αυτές είναι αντιπαιδαγωγικές κι επικίνδυνες για την ομαλή ανάπτυξη των νηπίων.

Όλα αυτά είναι μακριά από τον πραγματικό σκοπό της Προσχολικής Αγωγής, που είναι η διαπαιδαγώγηση του νέου ανθρώπου, η ολόπλευρη (σωματική ,νοητική κτλ) ανάπτυξή του, η κοινωνικοποίησή του, η ανάπτυξη ικανοτήτων απαραίτητων για τη ζωή. Αυτό που έχει ανάγκη το νήπιο, αυτό που γεμίζει την ψυχή του είναι το παιχνίδι και αυτή είναι η κυρίαρχη δραστηριότητα της προσχολικής δραστηριότητας που δεν είναι χάσιμο χρόνου. Σε έρευνες που έχουν γίνει υποστηρίζεται «ότι ο περιορισμός του ελεύθερου παιχνιδιού στη νηπιακή ηλικία οδηγεί σε αυξημένο στρες στα παιδιά και τους γονείς» (Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής,2006).Επίσης  η χρήση Υ/Η από μικρές ηλικίες συνδέεται με στρεσογόνες καταστάσεις, προβλήματα όρασης, μυοσκελετικά προβλήματα και ότι απομονώνουν συναισθηματικά και σωματικά τα παιδιά από  τον πραγματικό κόσμο.

Συνάδελφοι, καθημερινά  βιώνουμε τι εστί  «Νέο Νηπιαγωγείο»!

Χιλιάδες  προνήπια μένουν εκτός των δομών της προσχολικής αγωγής, όχι μόνο των δημόσιων αλλά και των ιδιωτικών,  αφού το κόστος είναι απλησίαστο για πολλές λαϊκές οικογένειες. Το δικό τους Γολγοθά βιώνουν οι οικογένειες με  παιδιά  ειδικών εκπαιδευτικών αναγκών αφού οι δομές ειδικής αγωγής υπολειτουργούν ή δεν υπάρχουν.

Τα  δημόσια νηπιαγωγεία στενάζουν από την κρατική  υποχρηματοδότηση , οι κτιριακές υποδομές είναι απαράδεκτες και επικίνδυνες, τμήματα νηπιαγωγείων με 25-27 παιδιά ,αυλές ακατάλληλες, αφύλαχτες κι εκτεθειμένες .

Οι γονείς πληρώνουν πολύ ακριβά για τις άμεσες ανάγκες του νηπιαγωγείου.

Προωθείται η αξιολόγηση που ένα στόχο έχει: τη μετατροπή των νηπιαγωγείων σε μαγαζιά, σε επιχειρήσεις και τις νηπιαγωγούς να κυνηγούν χορηγούς προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες.

Απόδειξη του τι νηπιαγωγείου θέλουν είναι και το περιεχόμενο εκπαίδευσης των μελλοντικών νηπιαγωγών στα πανεπιστήμια όπου αντικαθίστανται μαθήματα  μουσικής παιδείας, θεατρικής αγωγής με μαθήματα επιχειρηματικότητας!(π.χ. Πανεπιστήμιο Αιγαίου)

 Όλα αυτά βέβαια δεν είναι τυχαία, είναι κατευθύνσεις και οδηγίες της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ που πιστά εκτελούν όλες οι κυβερνήσεις. Γι’ αυτούς αυτό είναι το νηπιαγωγείο που οραματίζονται το οποίο βέβαια δεν έχει σαν γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες του νηπίου αλλά την υποταγή στις «αξίες» της αγοράς: στον ανταγωνισμό και το κέρδος.

Απέναντι σ’ όλα αυτά το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αντιπαραθέτει και  διεκδικεί το νηπιαγωγείο που θα στηρίζει και θα εξυπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες των νηπίων και της σύγχρονης λαϊκής οικογένειας. Πιο συγκεκριμένα:

 Άμεση  λοιπόν είναι η ανάγκη καθιέρωσης δωρεάν δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής με προοπτική τρίχρονης. Η προσχολική αγωγή πρέπει να είναι δικαίωμα κάθε νηπίου.

 Άμεση είναι η ανάγκη ίδρυσης  νέων σύγχρονων Νηπιαγωγείων κατασκευασμένων με κριτήριο τις ανάγκες των παιδιών της συγκεκριμένης ηλικίας και λαμβάνοντας υπόψη ότι το περιβάλλον του νηπιαγωγείου αποτελεί παράγοντα αγωγής. Οι αυλές πρέπει να είναι ασφαλείς με την κατάλληλη υποδομή.

Άμεση είναι η ανάγκη μείωσης του αριθμού νηπίων ανά Νηπιαγωγό.Ο αριθμός των 15 νηπίων διασφαλίζει την ουσιαστική παιδαγωγική δουλειά της νηπιαγωγού καθώς και της ασφάλειας των παιδιών.

Άμεση είναι η ανάγκη τμημάτων ένταξης και ειδικών νηπιαγωγείων για τα παιδιά με μαθησιακές και ειδικές ανάγκες .Η λειτουργία των ολοήμερων νηπιαγωγείων πρέπει να καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών με πλήρη σίτιση, με μαγειρεία και τραπεζαρία ,με υγιεινούς χώρους ξεκούρασης και το κατάλληλο βοηθητικό προσωπικό.

Άμεση είναι η ανάγκη κρατικής χρηματοδότησης των νηπιαγωγείων  για την κάλυψη των λειτουργικών δαπανών. Να μην επιτρέψουμε τη μετατροπή των νηπιαγωγείων σε μαγαζιά, να μη δεχτούμε τους διάφορους χορηγούς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος και «…δώρα φέροντες» προσπαθούν να διεισδύσουν στο δημόσιο σχολείο. Είναι πολύ επικίνδυνο πρώτα και κύρια γιατί καθορίζουν και το περιεχόμενο του ίδιου του σχολείου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα προγράμματα σωστής διατροφής και καταπολέμησης της παχυσαρκίας σε παιδιά  από την coca-cola που τελούν μάλιστα υπό την αιγίδα των Υπουργείων Παιδείας και Υγείας!!!

Άμεση είναι η ανάγκη μόνιμων διορισμών στα νηπιαγωγεία, πλήρη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Επίσης πρέπει να κατοχυρωθεί το ωράριο της νηπιαγωγού και να μη γίνει καμία προέκτασή του.

Διαισθανόμενοι λοιπόν την ευθύνη μας ως Παιδαγωγοί  νέων ανθρώπων και θέλοντας να βιώσουμε το νηπιαγωγείο που θα εξυπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες των παιδιών θα πρέπει να αγωνιστούμε και να το διεκδικήσουμε μαζικά μέσα από τους συλλόγους μας, οι οποίοι θα πρέπει να προσανατολίζονται προς αυτή την κατεύθυνση.

Ιορδανίδου Χριστίνα
Νηπιαγωγός
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΡΟΔΟΥ   

Το Περιεχόμενο της Εκπαίδευσης

«Οι όμιλοι αφορούν γνωστικούς τομείς όπως τα μαθηματικά, οι φυσικές επιστήμες, η γλώσσα, η λογοτεχνία και λοιπά πεδία όπως τα εικαστικά, ο αθλητισμός κ. α ώστε να δημιουργούνται πυρήνες δημιουργικότητας και αριστείας που αξιοποιούν τις αυξημένες ικανότητες ορισμένων μαθητών…»

Τα παραπάνω δεν αποτελούν μέρος διαφημιστικού φυλλαδίου ιδιωτικού σχολείου που ίσως συναντήσει κανείς στο σαλόνι μιας λέσχης μελλών πλούσιων ξενοδόχων. Τα παραπάνω θα τα διαβάσει κανείς στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, αριθμός φύλλου 118 που δημοσιεύτηκε στις 24 Μαΐου του 2011 και αφορά τον πειραματικό τρόπο λειτουργίας των Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων. Και μπορεί τα Μη Πειραματικά Σχολεία να απέχουν, προς το παρόν, από το να μετατραπούν σε ομίλους και λέσχες για ορισμένους μαθητές αυξημένων ικανοτήτων, έχουμε όμως την ευέλικτη ζώνη και την, από μέρος σε μέρος, διαθεματικότητα να ανταγωνίζονται για μια θέση στο πρώτο σκαλί του βάθρου της στείρας γνώσης. Το αποτέλεσμα: η δόμηση μιας πολύχρωμης και πολύβουης σχολικής τάξης όπου όλοι μαζί, σε πλήρη αρμονία, τραγουδάνε «μαθαίνω τα πάντα και μαζί το τίποτα».

Παρατηρώντας λίγο πιο προσεχτικά το σχολικό μας κόσμο μπορούμε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα ως προς το περιεχόμενο της γνώσης που παρέχεται σήμερα στα παιδιά του αύριο.

Οι μαθητές του νέου σχολείου σήμερα δεν μπορούν να φέρουν εις πέρας ένα έργο χωρίς την παρουσία ενός διαμεσολαβητή (βλέπε δάσκαλος του σήμερα). Το παιδί δεν μπορεί να αρθρώσει συνεχή λόγο ή να εκφράσει κάποιον προβληματισμό. Χαρακτηρίζεται από την έλλειψη κριτικής σκέψης και από την αδυναμία να εφαρμόσει στη ζωή του αυτά που μαθαίνει. Οι μαθητές διαχειρίζονται σκόρπιες πληροφορίες, σε ένα σχολείο όπου η έμφαση δίνεται στη μάθηση και όχι στη μόρφωση. Έχουμε να κάνουμε με λίγα λόγια με μαθητές που είναι λειτουργικά αναλφάβητοι.

Το φαινόμενο αυτό δεν το παρατηρούν μόνο οι συνάδελφοι που δίνουν τον αγώνα τους καθημερινά στην τάξη. Το αναλύουν με πόνο ψυχής και κροκοδείλια δάκρυα και όσοι δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε τάξη, η Ε.Ε, ο ΟΟΣΑ και το αστικό κράτος, οι οποίοι αναρωτιούνται τι κάνουν λάθος. Το δικό τους αντιδραστικό συμπέρασμα είναι ότι φταίνε τα παιδιά που δεν παίρνουν τα γράμματα. Όσοι μπαίνουν στην τάξη όμως γνωρίζουν καλά τον ένοχο…είναι οι συνταγές μαγειρικής, οι διαφημίσεις και οι οδηγίες χρήσης που αντικατέστησαν τη διδασκαλία κειμένων της ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Είναι η διδασκαλία της ξένης γλώσσας από την πρώτη δημοτικού, χωρίς την ύπαρξη καλού επιπέδου γνώσης της μητρικής γλώσσας, με αποτέλεσμα τα παιδιά να νομίζουν ότι τα αγγλικά είναι ώρα χορού και ζωγραφικής όπου το μήλο γίνεται μηλ και η μπανάνα μπάναν. Είναι τα μαθηματικά που διδάσκουν ότι ένα αριθμητικό αποτέλεσμα μπορεί να δοθεί και στο «περίπου», με την απλή μέθοδο των τριών να αγνοείται. Είναι τα ανύπαρκτα εργαστήρια όπου θα μπορούσαν να στεγάσουν εκείνα τα πειράματα που θα διευκόλυναν το παιδί στη μετάβαση του από την υπόθεση στην εμπειρία και ύστερα στη θεωρία. Είναι με λίγα λόγια το πρόβλημα την εφαρμογής της γνώσης στην ίδια τη ζωή.

Μπροστά σε αυτό το σχολείο της απορρόφησης σκόρπιων πληροφοριών όπου στόχο έχουν τη μάθηση και όχι τη μόρφωση εμείς, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οραματιζόμαστε ένα σχολείο για όλα τα παιδιά. Ένα σχολείο Ενιαίο Δωδεκάχρονο, Δημόσιο, Δωρεάν και Υποχρεωτικό, αντίστοιχο των σύγχρονων μορφωτικών και κοινωνικών αναγκών.

Ποιο συγκεκριμένα:

 Στο Ενιαίο 12χρονο σχολείο η διδασκαλία της Γλώσσας αποτελεί κομβικό ζήτημα καθώς αναγνωρίζεται η σπουδαιότητα της κατάκτησης της. Ιδιαίτερο βάρος οφείλει να δοθεί στην ανάλυση κειμένων λογοτεχνίας, ιστορίας, τέχνης. Το παιδί να μάθει να χρησιμοποιεί τη γλώσσα, γραπτή και προφορική, ως μέσο κοινωνικοποίησης για να γνωρίσει τον κόσμο και την ιστορία του.

Στο Ενιαίο 12χρονο σχολείο η διδασκαλία της «ξένης» γλώσσας πρέπει να ξεκινά όταν έχει κατακτηθεί ένα αρκετά καλό επίπεδο γνώσης της μητρικής γλώσσας. Σύμφωνα με το μαρξιστή ψυχολόγο Βιγκότσκι, μόνο τότε μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για την κατοχή ανώτερων μορφών μητρικής γλώσσας.

Στο Ενιαίο 12χρονο σχολείο η διδασκαλία των μαθηματικών οφείλει να μετατρέψει το μάθημα από μπαμπούλα σε εργαλείο που θα χρησιμοποιεί ο μαθητής στην καθημερινότητα του. Σε ότι αφορά τις φυσικές επιστήμες τα παιδιά πρέπει να κατανοούν τους νόμους που διέπουν την εξέλιξη της φύσης και την καθημερινή του ζωή. Ο μαθητής οφείλει να ερευνά, να πειραματίζεται στο εργαστήριο φυσικής που θα υπάρχει σε κάθε σχολείο, κάθε πόλης και χωριού.

Τέλος στο Ενιαίο 12χρονο σχολείο η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών (Η/Υ) είναι δεδομένη λαμβάνοντας υπόψη όλες εκείνες τις μελέτες που υποστηρίζουν τη σωστή τους χρήση με βάση την ανάπτυξη του εγκεφάλου (όχι πριν τα 9 έτη).

Η πρόταση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για το Ενιαίο 12χρονο σχολείο αποτελεί αντίπαλο δέος που ανταποκρίνεται και υπολογίζει τις πραγματικές μορφωτικές ψυχικές και κοινωνικές ανάγκες των παιδιών των λαϊκών οικογενειών και βασίζεται στις μεγάλες δυνατότητες, επιστημονικές και τεχνολογικές της εποχής μας. Σε τελική ανάλυση, το σχολείο δεν μπορεί να αλλάξει εκ των έσω, όπως μας λέει ο κος Ματσαγγούρας, τέως αντιπρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, στα αφιερώματα του βιβλίου του, ούτε στο αλωνάκι της πράξης των σοφών αστών παιδαγωγών αλλά από έξω και μέσα με τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού στις αλάνες της μαζικής λαϊκής αντεπίθεσης.

Μαριάννα Παπαντή

Αναπληρώτρια ΕΣΠΑ Αγγλικής

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΡΟΔΟΥ

 

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΝΙΑΙΟ 12ΧΡΟΝΟ

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού, καθορίζεται κάθε φορά από το ρόλο και τους στόχους του ίδιου του σχολείου. Στο σχολείο που βιώνουμε σήμερα, το αστικό σχολείο, η μόρφωση έχει αντικατασταθεί από την ανάπτυξη δεξιοτήτων. Στόχος είναι τα παιδιά να αποκτήσουν  αποσπασματικές γνώσεις, να διαμορφώσουν  δεξιότητες  που θεωρούνται χρήσιμες για τις επιχειρήσεις .Το ίδιο το σχολείο καλλιεργεί τις αξίες του σημερινού, εκμεταλλευτικού συστήματος, δηλαδή του ανταγωνισμού, της υποταγής, της πεποίθησης ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο εκπαιδευτικός δεν αντιμετωπίζεται ως παιδαγωγός, αλλά ως εργαλείο εφαρμογής κάθε αντιδραστικού μέτρου ενάντια στην ουσιαστική μόρφωση των νέων. Η προετοιμασία του, γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση με ιδιαίτερα μεθοδικό τρόπο, τόσο μέσα από τις παιδαγωγικές σχολές, όσο και μέσα από τα διάφορα σεμινάρια και κάθε είδους επιμορφωτικά προγράμματα. Έτσι, προπονείται στο κυνήγι των διαφόρων «ευρωπαϊκών προγραμμάτων», τον καλούν να μάθει πώς θα προσελκύει χορηγούς, πώς πρέπει να συμπεριφέρεται στο σχολείο της «επιχειρηματικότητας» και των εφήμερων δεξιοτήτων και πώς θα εφαρμόζει τις δήθεν καινοτόμες δράσεις της «διαθεματικότητας», της «ευέλικτης ζώνης», της αξιολόγησης κ.λπ., σε βάρος της επιστημονικής θεώρησης του κόσμου και της ενιαίας βασικής - γενικής Παιδείας. Στις δε καθηγητικές σχολές, οι απόφοιτοί της, χωρίς παιδαγωγικά εφόδια και ουσιαστικά απροετοίμαστοι για τη διδακτική πράξη, βγαίνουν στην αγορά των ταχύρρυθμων σεμιναρίων και οδηγούνται στον ίδιο δρόμο.

Επιπλέον, ο εκπαιδευτικός του νέου σχολείου είναι αναπληρωτής, ωρομίσθιος, βιώνει την εργασιακή περιπλάνηση και ανασφάλεια, στο όνομα της ευελιξίας και της κινητικότητας, που επιβάλλεται σε όλους τους κλάδους.

Αυτός είναι ο εκπαιδευτικός που έχει ανάγκη το σχολείο της αγοράς. Στον αντίποδα βρίσκεται ο εκπαιδευτικός που έχουν ανάγκη σήμερα  τα παιδιά και η κοινωνία, ο εκπαιδευτικός που θα βοηθήσει τους μαθητές του να αναπτύξουν ολόπλευρα την προσωπικότητά τους. Είναι ο παιδαγωγός που συμβάλει στην νοητική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού και το βοηθά, μέσα από την αγωγή, να κατακτά την ανθρώπινη γνώση, να αποκτά κριτική ικανότητα και σφαιρική αντίληψη και γνώση για τη φύση, τον άνθρωπο και την κοινωνία.

Ο παιδαγωγός οφείλει να προσανατολίζεται στη διαπαιδαγώγηση ανθρώπων που θα παλεύουν για μια καλύτερη κοινωνία, στην καλλιέργεια των αξιών της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης. Πρέπει ο ίδιος να είναι παράδειγμα τέτοιου ανθρώπου, να μη μένει κλεισμένος στον εαυτό του, αλλά να παίρνει θέση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές, οι οικογένειές τους, η κοινωνία. Να πρωτοστατεί στον αγώνα για ένα σχολείο που θα μορφώνει ουσιαστικά τα παιδιά. Μ’ αυτή την έννοια ο εκπαιδευτικός σήμερα, πρέπει να απειθαρχήσει στο ρόλο που του ζητάνε να διαδραματίσει, ως εργαλείο επιβολής του νέου σχολείου, να αντιπαλέψει το αντιδραστικό περιεχόμενό του. Να μην λειτουργεί σαν πειθήνιος υπάλληλος, αλλά ως λειτουργός, με σπουδαίο ρόλο στη διαπαιδαγώγηση του νέου ανθρώπου.

Για να μπορέσει να αναβαθμιστεί ο ρόλος του εκπαιδευτικού, είναι προφανές ότι πρέπει να αλλάξει ριζικά και το σχολείο. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα προτείνει ακριβώς αυτό το σχολείο που ο δάσκαλος θα έχει τον πραγματικό και ουσιαστικό ρόλο του παιδαγωγού: σχολείο ενιαίο για όλα τα παιδιά, 12χρονο, που θα στοχεύει στην ολοκληρωμένη μόρφωση των νέων και στην ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.

Αντίστοιχα και η εκπαίδευση του παιδαγωγού, πρέπει να πραγματοποιείται σε ενιαίες παιδαγωγικές σχολές, με διαφοροποίηση ανάλογα με τις ηλικίες και την ειδικότητα. Το πτυχίο θα πρέπει να εξασφαλίζει ολοκληρωμένη παιδαγωγική συγκρότηση και να  είναι  η μόνη προϋπόθεση για τον μόνιμο διορισμό του εκπαιδευτικού. Στις ίδιες Παιδαγωγικές Σχολές πρέπει να γίνεται και η περιοδική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, με απαλλαγή απ’ τα διδακτικά τους καθήκοντα. Επομένως πρέπει να καταργηθούν και τα διάφορα προγράμματα παιδαγωγικής κατάρτισης, επί πληρωμή σεμινάρια κ.α. (ΚΕΚ, μεταπτυχιακά κλπ).

Φυσικά, είναι σίγουρο ότι για να επιτελέσει ο εκπαιδευτικός τον παιδαγωγικό του ρόλο, δεν μπορεί να πλανιέται από σχολείο σε σχολείο και από την ανεργία στην ωρομισθία και την αναπλήρωση. Η μόνιμη και σταθερή δουλειά πρέπει να αποτελεί τη μόνη εργασιακή σχέση και σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να βρίσκονται και οι διεκδικήσεις του κινήματος. Το ταξικό, συνδικαλιστικό κίνημα έτσι οραματίζεται το ρόλο του εκπαιδευτικού και καλεί μαζικά όλη την κοινωνία να παλέψει για να αποκτήσουμε σχολείο σύγχρονο, ενιαίο 12χρονο, το σχολείο που ο δάσκαλος θα έχει τη θέση που πραγματικά του αξίζει.

Σχοινάς Θανάσης

Σύλλογος   Ρόδου