ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΤΗ ΓΡΟΘΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ! ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ «ΔΑΣΚΑΛΟΙ»!

 

ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΤΗ ΓΡΟΘΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ! ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ «ΔΑΣΚΑΛΟΙ»!

Είναι αλήθεια ότι η φετινή χρονιά ξεκίνησε με κακούς οιωνούς, απειλές και ανασφάλεια. Η κυβέρνηση απέδειξε για άλλη μια φορά το ουσιαστικό «ενδιαφέρον» της για την εκπαίδευση: απαιτήσεις από μας χωρίς υποχρεώσεις εκ μέρους της! Λες και τίποτα δεν τάραξε τη σχολική ζωή δυο χρόνια τώρα, λες και η τηλεκπαίδευση που σηκώσαμε στις πλάτες μας μόνοι μας και ο εγκλεισμός δεν έχουν επηρεάσει τα παιδιά και μαθησιακά και ψυχοσυναισθηματικά. Λες και δεν αρχίζουμε κάθε χρόνο με κενά σε όλα σχεδόν τα σχολεία χάνοντας άδικα τόσες διδακτικές ώρες ενώ χιλιάδες νέοι συνάδελφοί μας είναι άνεργοι. Λες και τα χρόνια προβλήματα με τα χιλιοεπισκευασμένα σχολικά κτήρια, τις αίθουσες προκάτ, τις αυλές που όσο πληθαίνουν οι μαθητές γίνονται και πιο στενόχωρες δεν είναι και πάλι μπροστά μας…

Παρόλα αυτά εμείς οι «δάσκαλοι» 1η του Σεπτέμβρη πήγαμε στο σχολειό μας με χαμόγελο, γιατί όταν ξεκινάει μια νέα σχολική χρονιά είναι σαν  να έχεις γεννητούρια…. με την αγωνία, την προσμονή, το γλυκό φόβο του αγνώστου που ταυτόχρονα είναι και μια πρόκληση, την ευθύνη. Πάντα λίγο αγχωνόμαστε και γκρινιάζουμε μα και χωρίς αυτό το ξεκίνημα δεν ζούμε.

Φέτος όμως το χαμόγελο πάγωσε νωρίς , έδωσε τη θέση του στο μούδιασμα… Αν δεν εφαρμόσετε το νόμο της αξιολόγησης θα τιμωρηθείτε.... , είναι νόμος του κράτους και αλίμονό σας, κοιτάξτε τους δείκτες και ξεκινήστε να συμπληρώνετε χαρτιά, στόχους, φόρμες, γίνετε για ακόμη μια φορά ΕΣΕΙΣ υπεύθυνοι για όλα, βρείτε χορηγούς, ψάξτε ΜΚΟ για να σας δείξουν τι θα πει δεξιότητες, φτιάξτε εταιρείες και διδάξτε επιχειρηματικότητα, διαλέξτε εσείς βιβλίο και προπάντων φορτώστε και στους γονείς την ευθύνη για τη μόρφωση που θα πάρει το παιδί τους, σαν να ψωνίζουν τη γνώση απ το σουπερ μάρκετ, σαν το κάθε παιδί να μη δικαιούται να μάθει τα τόσα όμορφα και συγκλονιστικά που η σημερινή εποχή έχει να προσφέρει. Σαν να έχει το ίδιο την ατομική ευθύνη για το που γεννιέται και πως μεγαλώνει. Και προσοχή! Να φαίνεται αυτή η ευθύνη του μαθητή, να καταγράφεται στο πορτφόλιό του, να ξέρει αυτός που θα τον προσλάβει αύριο, κι αν είναι τυχερός μετά τα 18, τι προσόντα έχει… Κι όλο αυτό είναι καταγεγραμμένο έτσι ξεδιάντροπα μέσα στο Φύλλο της Κυβερνήσεως! Κι όταν το δίκιο γίνεται «οργή λαού» και οι εκπαιδευτικοί τολμούν να έχουν άποψη και απορρίπτουν με  συντριπτικά ποσοστά τα σχέδια του Υπουργείου, της ΕΕ και του ΟΟΣΑ για τη διάλυση του Δημόσιου Σχολείου τότε… δικαστήρια, ΜΑΤ, δακρυγόνα και ξανά απειλές, τρομοκρατία και συκοφαντίες…  Πώς λοιπόν να χαμογελάσεις; Πώς να μην βαρύνει το βλέμμα με τόση αδικία και απειλή; Έχει τρόπο να ξετρυπώσει το χαμόγελο με τόσες σκέψεις να το επισκιάζουν;

Την απάντηση την πήρα πριν από λίγες μέρες. Μου την έδωσαν τα πιο καθαρά και αγνά μάτια του κόσμου… τα μάτια των μαθητών μου. Την ώρα που μέσα στην τάξη βυθίστηκε το μυαλό μου στη μαγεία της γνώσης και τη γλυκιά ανταμοιβή που παίρνει κάθε δάσκαλος όταν βλέπει οι μαθητές του αυτή τη γνώση να την κατακτούν, εγώ χαμογέλασα, με ικανοποίηση, φαρδιά πλατιά. Κι ένα ζευγάρι γλυκά μάτια, ορθάνοιχτα από χαρά μου είπαν: «τι όμορφα που χαμογελάς κυρία!» κι όταν εγώ απόρησα και ρώτησα αν φαίνεται μέσα απ’ τη μάσκα το χαμόγελο, ένα άλλο ζευγάρι μάτια αθώα μου είπε: «μα δεν χαμογελάει μόνο το στόμα σου αλλά όλο το πρόσωπό σου!» και γυρνώ γύρω μου και βλέπω ξαφνικά δεκάδες χαμόγελα, που οι μάσκες δεν μπορούσαν να τα κρύψουν και τότε κατάλαβα! Αυτός είναι ο ρόλος μου! Να φέρω γνώση ουσιαστική  και χαμόγελα. Να γεμίσω τα μυαλά και τις ψυχές των μαθητών μου με όρεξη για την αναζήτηση της αλήθειας, να βάλω τις βάσεις για την κριτική σκέψη τους, να δώσω κι εγώ κάποια από τα εφόδια που πρέπει να πάρουν για να γίνουν ολοκληρωμένοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι.  Να κάνω αυτό που η κοινωνία μου ανέθεσε με τόση εμπιστοσύνη, να πάω τη ζωή ένα βήμα πιο μπροστά αφού κρατώ στα χέρια μου το μέλλον! Να μην καταντήσω ο γραφιάς και ο υποτακτικός κανενός πηγαίνοντας κόντρα σ’ αυτό το ιερό καθήκον!  

Μπορούμε , λοιπόν , με όλα αυτά τα δεδομένα να αισιοδοξούμε και να χαμογελάμε; Και μονομιάς σκέφτηκα ότι  τελικά αν κάποιος μπορεί να χαμογελά και να έχει πίστη σε μια βάναυση και σκληρή εποχή που η εκμετάλλευση και η αδικία χτίζουν φρούρια απέναντί μας αυτοί είμαστε ΕΜΕΙΣ! Γιατί εμείς οι «δάσκαλοι» ξέρουμε από τα μαθηματικά ότι η λογική σκέψη θα μας οδηγεί πάντα στο σωστό συμπέρασμα και  στη λύση όσο δύσκολο κι αν είναι το πρόβλημα. Ξέρουμε από τη λογοτεχνία ότι το δίκιο, όπως μας το περιέγραψαν οι μεγάλοι μας ποιητές και λογοτέχνες (ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Καζαντζάκης κ.α.) και το μελοποίησαν οι μεγάλοι μας συνθέτες όπως ο αθάνατος Μίκης Θεοδωράκης, είναι φωτιά που καίει και φουντώνει πιο πολύ, όσο το πολεμάει το άδικο. Ξέρουμε από την Ιστορία ότι ποτέ ο λαός δεν βγήκε χαμένος όταν ενώθηκε κάτω απ’ το δίκιο του ασυμβίβαστα και αποφασιστικά νικώντας πανίσχυρους εχθρούς όπως το φασισμό, τις δικτατορίες, την καταπίεση και τη σκλαβιά που ερχόταν είτε με ντόπιο είτε με ξένο προσωπείο. Ξέρουμε από τους νόμους της Φυσικής ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι κι ότι  το πόσο γεμάτη είναι η  τσέπη του καθενός δεν αποτελεί φυσικό φαινόμενο. Ξέρουμε, κοιτάζοντας τα αθώα και αγαπημένα μάτια των μαθητών μας, ότι το αύριο είναι μπροστά μας, στα χέρια μας και μένει σε μας να του ανοίξουμε το δρόμο για να είναι καλύτερο απ΄το σήμερα, να απολαμβάνει τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, το καθαρό περιβάλλον. Γι αυτό χαμογελάμε! Μένει μόνο  να ενώσουμε τη φωνή και τη δύναμή μας , να συνεχίσουμε να  διεκδικούμε χωρίς φόβο και ενδοιασμούς σύγχρονο σχολείο που αρμόζει στον αιώνα που ζούμε , να αποφύγουμε τις σειρήνες που τάζουν αλλά ποτέ δεν υλοποιούν, να πούμε όχι σε όποιον μας θέλει άβουλα γρανάζια της οικονομίας που άλλοι χτίζουν για μας! Και γιατί όχι; Να κτίσουμε για μας, τους μαθητές μας και τις γενιές που θα ΄ρθουν  μια κοινωνία «στο μπόι των ονείρων μας»!

 

 

«Ο δάσκαλος που θα υποχρεωθεί να καταπνίξει τη σκέψη του θα γίνει διπλά σκλάβος

ή θα καταντήσει ένας ψυχικά ανάπηρος άνθρωπος, ανίκανος να μορφώσει άλλους»

Δημήτρης Γληνός

 

Ρένα Καραπάνου, Δασκάλα, αντιπρόεδρος του Συλλόγου μας «ΡΟΖΑ ΙΜΒΡΙΩΤΗ»